miércoles, 30 de diciembre de 2009

A mosca das ás de aceiro inoxidable

É a única foto súa que existe.

Estarédesvos a preguntar quen é. Moi poucos son os que saben da súa existencia. E menos aínda, os que a viron algunha vez. Pero ela espíavos tódolos días. É o seu traballo: ver que facedes, a quen axúdades, a quen amolades… e todo iso sen ser vista, na escuridade da noite, tras da fiestra dos vosos cuartos…

É moi especial. Un exemplar único no mundo. Por iso a elixiron a ela: A MOSCA DAS ÁS DE ACEIRO INOXIDABLE.

Pero, ¿para quen traballa esta incansable espía? Contratárona hai algo máis de mil anos tres velliños que pasan por aquí unha vez ó ano, ós que lles interesa moito saber quen amolou a quen, e quen non se deixou amolar. Disque sen ela non existiría a noite máis máxica do ano…

Historia de M.R.F.


Es la única foto suya que existe.

Os estaréis preguntando quien es. Muy pocos son los que saben de su existencia. Y menos aún, los que la han visto alguna vez. Pero ella os espía todos los días. Es su trabajo: ver qué haceis, a quien ayudáis, a quien chincháis… y todo eso sin ser vista, en la oscuridad de la noche, detrás de la ventana de vuestro cuarto…

Es muy especial. Un ejemplar único en el mundo. Por eso la eligieron a ella: LA MOSCA DE LAS ALAS DE ACERO INOXIDABLE.

Pero, ¿para quien trabaja esta incansable espía? La contrataron hace algo más de mil años tres viejecitos que pasan por aquí una vez al año, a los que les interesa mucho saber quien chinchó a quien, y quien no se dejó chinchar. Se dice que sin ella no existiría la noche más mágica del año…

Historia de M.R.F.

lunes, 28 de diciembre de 2009

Os Reis Magos


Queridos... Reis Magos??


Hai días que me decatei de que Santa Claus xa non está no polo norte, e vós os Reis Magos, xa non vides dende Oriente...


Pero... eu pregúntome! Como chegan todos os agasallos a min? E o que é peor, como é que moitas veces me regalan cousas que non pedín ou que non me gustan? Isto é unha proba de que o que o trouxo manexa moitos agasallos e é evidente que se confundiu, iso ou que é alguén que non me coñece... exemplo, alguén do fin do mundo...


Eu xa non sei a quen dirixirme, o neno que NON levo dentro (xa que non son electricista e non vou dar a luz de ningún tipo) non me di nada, pero o neno que son, dime que me da igual de onde veñan os agasallos, só pido un pouquiño de atención á hora de elixilos, é moi fácil, podedes seguir este método:

- algo grande

- que sexa moi bonito

- e sobre todo caro!


Con todo o meu agarimo, despídome moi atentamente voso, sobre todo en nadal.


PD especial: querido Santa, xa se que andas moi leado, pero de camiño que vés... poderías darlle isto aos Reis Magos?


fdo: EU!




Queridos... Reyes Magos??


Hace días que me he enterado de que Santa Claus ya no está en el polo norte, y vosotros los Reyes Magos, ya no venís desde Oriente...


Pero... yo me pregunto! ¿Cómo llegan todos los regalos a mí? Y lo que es peor, ¿cómo es que muchas veces me regalan cosas que no he pedido o que no me gustan? Esto es una prueba de que el que lo trajo maneja muchos regalos y es evidente que se ha confundido, eso o que es alguien que no me conoce... ejemplo, alguien del fin del mundo...


Yo ya no sé a quién dirigirme, el niño que NO llevo dentro (ya que no soy electricista y no voy a dar a luz de ningún tipo) no me dice nada, pero el niño que soy, me dice que me da igual de donde vengan los regalos, sólo pido un poquito de atención a la hora de elegirlos, es muy fácil, podéis seguir este método:

- algo grande

- que sea muy bonito

- y sobre todo ¡caro!


Con todo mi cariño, me despido muy atentamente vuestro, sobre todo en navidad.


PD especial: querido Santa, ya se que andas muy liado, pero de camino que vienes... podrías darle esto a los Reyes Magos?


fdo: YO!

jueves, 17 de diciembre de 2009

O demo

Cada un, ten a súa imaxe do demo. A este vino eu hai uns días, cando estaba pensando no que non debía. De repente todo negro, coma se se fora a luz, pouco a pouco, a cada paso víanse unhas chamas... canto máis me acercaba, máis calor... e entre as chamas cada vez mais grandes... pareceume ver o demo! pequeno, redondiño... con cara de malo... e un cabreo criminal! Eu estaba a pensar nunha rapaciña, pero nada malo, e xusto por iso se cabreou.

Parece ser que o demo tamén se enfada, cando alguén fai ou pensa algo bo, cabréase porque lle saíu mal a xogada.

Pero inda así el é feliz na súa propia maldade, ou loucura, xa que se regodea de nos cando facemos algo malo... Porque facemos cousas malas...


Quen non gozou algunha vez sendo malo!?!?! ja ja jaaaa



Cada uno, tiene su imagen del demonio. A este lo vi yo hace unos días, cuando estaba pensando en lo que no debía. De repente todo negro, como si se hubiese ido la luz, poco a poco, a cada paso se veían unas llamas... cuanto más me acercaba, más calor... y entre las llamas cada vez más grandes... me pareció ver al demonio! pequeño, redondito... con cara de malo... y un enfado criminal! Yo estaba pensando en una chiquilla, pero nada malo, y justo por eso se enfadó.

Parece ser que el demonio también se enfada, cuando alguien hace o piensa algo bueno, él se enfada porque le salió mal la jugada.

Pero aun así él es feliz en su propia maldad, o locura, ya que se regodea de nosotros cuando hacemos algo malo... Porque hacemos cosas malas...


Quien no disfrutó alguna vez siendo malo!?!?! ja ja jaaaa

viernes, 30 de octubre de 2009

A noite de Samaín


Samaín, unhas das noites máis máxicas do ano. Cando se abren as portas que separan o mundo dos vivos e o dos mortos. Cando os mortos veñen clamar a súa vinganza a todos aqueles que non se acordan en todo o ano deles, cando as cabazas aluman na noite, cando os mortos se levantan, e os vivos tremen de medo por ver todo o que se esconde na escuridade.

Pero o fulgor dunha cabaza pode indicarche o camiño o final do labirinto no que se pode chegar a converter na noite, de pesadelos, de amarguras... de lembranzas, esas son as que amargan. Ese é o medo do que escapamos.

Se unha cabaza aluma na noite, pode ser a luz do averno.



Samaín, una de las noches más mágicas del año. Cuando se abren las puertas que separan el mundo de los vivos y el de los muertos. Cuando los muertos vienen a clamar su venganza a todos aquellos que no se acuerdan en todo el año de ellos, cuando las calabazas alumbran en la noche, cuando los muertos se levantan, y los vivos tiemblan de miedo por ver todo lo que se esconde en la oscuridad.

Pero el fulgor de una calabaza puede indicarte el camino del final del laberinto en el que se puede llegar a convertir en la noche, de pesadillas, de amarguras... de recuerdos, esas son las que amargan. Ese es el miedo del que escapamos.

Si una calabaza alumbra en la noche, puede ser la luz del averno.

O coche do ano


Esta imaxe pode recordar a certa película animada de gran produción americana, pero é algo mais, este coche ten a súa propia historia, a súa vida e sempre fai o que quere e con quen quere, xa que non ten dono.
Encántalle a velocidade, aínda que non o pareza é o mellor corredor de toda a provincia de Lugo, e non é mellor do mundo por que hai outros, e a el non lle gusta presumir. Podelo retar a unha carreira e apostar todo o café do mundo pero como non queira correr non hai maneira de conseguir que corra, de feito anda moito por Lugo pero non o ides ver así, xa que se camufla como un coche normal. E o coche máis cabezón do mundo, de ahí a súa coletilla favorita... e punto! Non quero correr e punto! Cando di iso xa lle podes dicir misa.
Pero aínda así é o mellor coche do mundo, e o de presumido tamén depende con quen, que as rapazas guapas si que lle gustas, e non vexas como presume con elas, ou quen credes que o conduce, un tío que lle pisa para que corra... pois non, sempre vai cunha rapaciña moi guapa, ela vai onde quere mentres el a vai paseando...



Esta imagen puede recordar a cierta película animada de gran producción americana, pero es algo más, este coche tiene su propia historia, su vida y siempre hace el que quiere y con quien quiere, ya que no tiene dueño.

Le encanta la velocidad, aunque no lo parezca es el mejor corredor de toda la provincia de Lugo, y no es el mejor del mundo por que hay otros, y a él no le gusta presumir. Puedes retarlo a una carrera y apostar todo el café del mundo pero como no quiera correr no hay manera de conseguir que corra, de hecho anda mucho por Lugo pero no lo vais a ver así, ya que se camufla como un coche normal. Y el coche más cabezón del mundo, de ahí su coletilla favorita... y punto! No quiero correr y punto! Cuando dice eso ya le puedes decir misa.

Pero aun así es el mejor coche del mundo, y lo de presumido también depende con quien, que las chavalas guapas sí que le gustas, y no veas como presume con ellas, o quien creéis que lo conduce, un tío que le pisa para que corra... pues no, siempre va con una chica muy guapa, ella va donde quiere mientras él la va paseando...

Outro lugar


Un paseo baixo un sol abrasador, unha caravana a paso lento, pero a calor tampouco permite moito máis. Aproveitar para gozar da paisaxe, dun mundo diferente, antigas civilizacións, que nos deixaron o seu legado en forma de pirámide, esas que imaxinas nos lugares que non coñeces, nas que imaxinas a reinas fermosas...

Alguén que soña con recorrer eses lugares e con promesas amigas de invitar a coñecelos...



Un paseo bajo un sol abrasador, una caravana a paso lento, pero el calor tampoco permite mucho más. Aprovechar para disfrutar del paisaje, de un mundo diferente, antiguas civilizaciones, que nos dejaron su legado en forma de pirámide, esas que imaginas en los lugares que no conoces, en las que imaginas la reinas hermosas...

Alguien que sueña con recorrer esos lugares y con promesas amigas de invitar a conocerlos...


jueves, 22 de octubre de 2009

A fada



Todos soñamos con estes seres incribles, místicos, volátiles...

Din que as fadas, teñen poderes máxicos, que eran moi travesas e coquetas, consideradas case como seres perfectos inda que o seu diminuto tamaño non estaba en comparación coa súa beleza e maxia.

Entéranse de todo o que lle ocorre a xente e de todo o que esta di.

Esta fada habita nun pobo do sur de Lugo, inda que hai séculos que non se ve por el, corre o rumor de que pasa por alí, a facer trasnadas,(porque pasas, non?) pero se non a encontras sempre a podes intentar cautivar ofrecéndolle uns grans de café.

Teño entendido que hai unha meiga, da mesma zona, ca que ten unha cita pendente!


Todos soñamos con estos seres increíbles, místicos, volátiles...

Dicen que las hadas, tienen poderes mágicos, que eran muy traviesas y coquetas, consideradas casi como seres perfectos aunque su diminuto tamaño no estaba en comparación con su belleza y magia.

Se enteran de todo lo que le ocurre a la gente y de todo lo que esta dice.

Esta hada habita en un pueblo del sur de Lugo, aunque hace siglos que no se ve por él, corre el rumor de que pasa por allí, a hacer travesuras (porque pasas, no?) pero si no la encuentras siempre la puedes intentar cautivar ofreciéndole unos granos de café.

He entendido que hay una "meiga", de la misma zona, con la que tiene una cita pendiente!

viernes, 25 de septiembre de 2009

O ultimo latexo


Todo corazón sofre de vez en cando, por amor, por odio, por enfermidade, polos anos, polas preocupacións... vólvese imperfecto.

Haberá máquinas, persoas...que o intenten arranxar... pero no último latido, no último segundo, por moito amor ou odio... que haxa... so serán as máquinas as que impulsarán outro latido, as que darán a forza para dar un paso máis...

Pero o último latido, por moitas máquinas que o dominen e o forcen a traballar, cando as máquinas paren, ese último latexo será por un ser amado...



Todo corazón sufre de vez en cuando, por amor, por odio, por enfermedad, por los años, por las preocupaciones... se vuelve imperfecto.

Habrá máquinas, personas...que lo intenten arreglar... pero en el último latido, en el último segundo, por mucho amor u odio... que haya...solo serán las máquinas las que impulsarán otro latido, las que darán la fuerza para dar un paso más....

Pero el último latido, por muchas máquinas que lo dominen y lo fuercen a trabajar, cuando las máquinas paren, ese último latido será por un ser amado...

Sombras




A todos nos persegue algunha sombra, un monstro debaixo da cama, medo a escuridade, medo a estar só, acabar mal, non saber como acabar.... pero sempre haberá unha luz, na que protexerse desas sombras, mentres buscamos o camiño polo que saír, antes ou despois, darase con el!



A todos nos persigue alguna sombra, un monstruo debajo de la cama, miedo a la oscuridad, miedo a estar sólo, acabar mal, no saber como acabar.... pero siempre habrá una luz, en la que protegerse de esas sombras, mientras buscamos el camino por el que salir, antes o después, se dará con él!

miércoles, 23 de septiembre de 2009

Un conto de sempre


A tartaruga bótalle unha carreira a lebre. Pero a lebre ía demasiado borracha, tiña demasiado ego, e xa na saída, tropeza e cae.

A tartaruga non mira pa tras, segue o seu, e consegue o que quería. Simplemente... "Hoxe pode ser un gran día..."



La tortuga le echa una carrera a la liebre. Pero la liebre iba demasiado borracha, tenía demasiado ego y ya en la salida, tropieza y cae.

La tortuga no mira paea atrás, sigue a lo suyo y consigue lo que quería. Simplemente... "Hoy puede ser un gran día..."